Wat als festivalreporters ook over andere zaken zo intens zouden schrijven?

We worden om de oren (en ogen) geslagen met de verslaggeving over de zomerfestivals. Superleuk en relevant natuurlijk, maar wat als journalisten ook over andere zaken zo intens zouden schrijven? Over hun eigen werkdag op de krantenredactie, bijvoorbeeld?

Vrijdagochtend, een industrieterrein in Vlaanderen. Het is warm, en tegen dat u dit leest is het vast weer koud, maar omdat dit een verslag is hoort dat even vermeld te worden. Vanuit alle windrichtingen stromen mannen en vrouwen toe, terwijl ze opgewekt met rugzakken sjouwen. ‘Laptop, brooddoos, gaspitje, alles zit erin’, vertelt een jongen opgewekt terwijl hij aan de balie keurig zijn badge laat zien. Hij wuift met het stuk plastic. ‘Ik heb een persaccreditatie, net als alle andere bezoekers.’

Wat verderop staan oude rotten, die hier al jarenlang komen en te herkennen zijn aan hun wallen en tanden die geel uitslaan van het roken. Omdat de wind goed zit horen we hen iets mompelen over de NMBS, die zoals steeds te weinig treinen had voorzien. De jongen staart ze aan. ‘Voor mij is dit hele circus nog nieuw. Ik kom net van Artevelde, dit is de eerste keer dat ik zoiets mag doen. Goh ja, vroeger heb ik wel eens voor het studentenblad geschreven, maar dit is toch van een ander niveau.’

En terecht, want de line-up is ook deze dag niet van de poes. Zo worden veertien tweets live tot een artikel verweven en komt Mies Doornaert voor de zeventiende keer een column schrijven waarin ze het verval van het Europees socialisme aan de kleur van haar Louboutin-schoenen linkt.

Wanneer we om ons heen kijken zien we dat de redactietrend deze zomer uit bruine en grijze kleren bestaat, afgewerkt met een aluminium laptop of iPhone die als recorder kan dienen. Weg zijn de kleurrijke bloemenkransen van vorige editie!

In het publiek herkennen we Bert Eeckhout, een van de vaste waarden op de werkvloer. ‘Ik sta hier al sinds de krant van woensdag te wachten, speciaal voor de headliner. Onze weekendbijlage is het neusje van de zalm, die wil ik voor geen geld van de wereld missen. Dat ik daarvoor in een plastic fles moet plassen terwijl ik hier aanschuif neem ik er met plezier bij.’

Iedere pennenstreek die op de redactie wordt gezet, wordt via een livestream de wereld ingestuurd. ‘Geen hond die ernaar kijkt, want iedereen die geïnteresseerd is in wat er hier gebeurt is hier ter plekke. Waarom we het toch doen? Geen idee. Het is niet dat er momenteel meer interessante dingen in de wereld gebeuren hé’, mompelt een voorbijganger die naar verschaald bier ruikt.

Alle handjes gaan plots op elkaar wanneer de hoofdredacteur het woord neemt. Fans brullen zijn edito woord voor woord mee, hier en daar trekt iemand z’n shirt uit. Rond de backstage klinkt gejoel wanneer iemand Kris Van Tielo spot. ‘Het is een eer om hier te mogen schrijven. Deze lezers zijn echt de beste lezers van de hele wereld. Ik heb al veel redacties mogen bezoeken, maar de beste sfeer hangt hier. Fantastisch!’

Ook in de kantine heerst een gezellige drukte, met dank aan de kleurige bordjes die de redactiegangers warm maken voor de gerechten die ze tegen maaltijdcheques kunnen inwisselen. Een ‘Dagschotel’ kost twee bonnetjes, voor een ‘Vegetarische lasagne’ leg je er vier neer. Eten dat drie keer zo duur is als thuis en slechts de helft zo goed smaakt, maar het is de gedachte die telt.

Zoals altijd staat de langste rij aan de koffieautomaat, al is het bruine goud geen hoogvlieger. Op de redactie van een kwaliteitskrant serveren ze die tegenwoordig in porseleinen kopjes, maar hier moeten de bezoekers het nog met plastic bekertjes doen. Ook het eten is niet wat het zou moeten zijn, merkt een lay-outer op. ‘OK, we komen weliswaar voor de krant, maar de maag wil natuurlijk ook wat. Deze maaltijd is helaas echt huilen met de pet op. Laatst waren we bij de VRT, daar kreeg je niet vijf maar zes kroketten bij de vis van de dag. Kan deze organisatie nog wat van leren. Wat mij betreft krijgt deze maaltijd een vier op tien.’

Buiten heerst na het drukken van het dagblad een ware ravage. Kranten waaien overal rond, en kwatongen beweren dat ze een tiener zagen die de volledige bundel flyers die deze week bij de Knack zat — goed voor twaalf kilo papier — op de grond had gesmeten. Toch blikt de hoofdredactie terug op een succesvolle werkdag, waarop de hulpdiensten maar vier keer moesten ingrijpen en slechts twee werknemers op verboden middelen werden betrapt. Een video waarin één van de twee strontzat in een modderpoel duikt staat op onze site, waar u het terugvindt onder de titel ‘Is dit de held van deze redactievergadering?’