Leven op kousenvoeten

Zoals een spinnewiel dat abrupt tot stilstand is gekomen even de tijd nodig heeft om weer op volle kracht te draaien, zo trekt ook het gewone leven weer aan. De eerste dagen twijfelend, bang om bij iedere kuch of omhelzing met een naaste de erecode te doorbreken. Daarna steeds sneller en intenser, tot we weer bij het punt zijn aangekomen waarop we het over verkiezingen in plaats van vaccinaties hebben. Het nieuwe normaal bleek het oude normaal, net toen we eraan gewend waren.

De tegenzin om onder de douche te stappen had de voorbije weken plaatsgemaakt voor het gevoel om nog even onder de natte warmte te willen blijven. Daarbuiten wacht de kille badkamer, een handdoek die nog nat is van de haren van m’n vriendin en het besef dat de dag nu écht begonnen is.

Anderzijds ben ik blij om dingen waar ik anders niet eens bij stil zou staan. Herontdekken dat de mensen op mijn scherm van vlees en bloed zijn, bijvoorbeeld, of reizen met de trein. Zoals vroeger gevierd werd dat de wereld niet vergaan was na de winter, zo trekken we nu naar buiten. Toch blijft de dreiging om de hoek loeren. We leven op kousenvoeten.

Op m’n telefoon verscheen een appje van een journalist die me vlak voor de lockdown geïnterviewd heeft over het vaderschap. Ik luisterde naar mijn eigen stem, maar na tien minuten was ik er klaar mee. Ik was er zelf bij, ik weet wat ik gezegd heb, er hoeft…