Hartverscheurend
--
‘Is je vriend al naar huis?’, vraagt de man verbaasd. Een zin die je niet wil horen uit de mond van een arts — niet op deze intonatie. Niet hier — in het ziekenhuis. Niet op dit moment — vlak na de eerste routinecontrole die volgde op de geboorte. Net als in een film.
Mijn vriendin belt me op. Of ik terug wil komen met onze oudste dochter, om te praten over de jongste. We rennen door de kille gangen, terwijl een ballon achter ons aan hobbelt. Net als in een film.
De man komt voor de tweede keer de kamer binnen. Zegt niets. Gaat zitten. Tekent een hart op een blad papier. Geen kinderlijk hart met twee gespiegelde bogen, maar een kinderhart met vier kamers. Kamers waar een deur tussen zit die de aannemer daar niet had mogen plaatsen. ‘Te-tra-lo-gie van Fal-lot’, zeggen de lippen van de arts. Mijn vriendin huilt. Onze oudste kijkt naar de dokter, haar zus, haar ouders, en zwijgt. Net als in een film.
Zoals het gaat in Hollywood legt de man ook verschillende scenario’s op tafel. Een positief scenario, waarin we pas over zes maanden een volgende akte inzetten. Een minder gunstig scenario, waarin de decors al na drie maanden wisselen. Dat er geopereerd moet worden staat vast — maar daarna zou het ergste achter de rug zijn.
‘Er zijn zelfs kinderen met een tetralogie van Fallot die nog topsporter kunnen worden!’, zegt hij zo opgewekt mogelijk. Online lees ik een interview met Lennert Wolfs, dj op Tomorrowland en lotgenoot van Liv. Hij weet nu al dat hij nooit 40 zal worden. ‘Zo erg zal het bij jullie nooit zijn’, stelt de arts ons gerust. We kopen boekjes en knuffels om onze oudste dochter te vertellen over de operatie die haar zus zal krijgen. Binnen een maand of twee. Drie. Misschien vier. Als het zover komt, zal ze voordien even op vakantie mogen naar haar grootouders. De kans op een banale verkoudheid of andere besmetting die ze mee naar huis zou brengen is te groot.
Weken gaan voorbij waarin we leven in de schaduw van een wolk die ons volgt. Om de zoveel tijd gaan we naar de arts, waar zich steeds hetzelfde ritueel voltrekt. In alle stilte smeert hij gel op haar buikje — dezelfde waarmee we haar negen maanden eerder konden zien…
