Gaan en blijven gaan

‘Ik had het met 2 progeria patiënten over de echte problemen in de wereld’ tweette Ender Scholtens afgelopen dinsdag. Ender is — zo ontdekte ik het afgelopen jaar — een van die grappige Vlaamse twintigers die vooral op TikTok in no time online faam kregen. Samen met mensen als Jonathan Medart, Renzo Cornelis, Nicolas Caeyers, Robert ‘Average Rob’ Van Impe en Jietse Pauwaert zie ik hem vrijwel dagelijks voorbij komen wanneer ik door die app scroll.

Je zou ze influencers kunnen noemen. Content creators, misschien. Titels waar je oma niets aan heeft en die een vieze nasmaak hebben. Jongeren die zeer goed weten hoe ze een boodschap moeten overbrengen, dat vooral.

In zijn podcast- en videoserie interviewt Ender wekelijks zo’n andere jongere. Vaak voelen die gesprekken als een who’s who van het internet, waardoor ik meer te weten kom over die mensen die ik vooral van op filmpremières ken. Soms blijft het bij oppervlakkige gesprekken, maar meestal gaat het dieper dan de interviews-in-tien-minuten die onze ouders op de traditionele televisie bekijken.

Qua leeftijd schelen we misschien niet veel, maar toch behoren we duidelijk tot een andere online generatie. Ik ben intussen meer dan 15 jaar online — binnensmonds kotsje — content aan het creëren. Waarschijnlijk ben ik zelfs een van de enigen die ooit voor een Knack Weekend Blog Award genomineerd was (toen Roularta plots besefte dat het ‘iets met het internet’ wilde doen) die nu nog actief blogt. Tagmag, het online jongerenplatform waar Ender voor werkt, heb ik zelfs nog weten ontstaan toen oprichter Simon een kantoor had naast dat van het creatief bureau waar ik indertijd voor werkte.

Heel veel woorden om te zeggen dat er een nieuwe generatie online creatievelingen is die niet alleen grappige dingen maken, maar daarbij ook veel diepgaander durft gaan dan wat veel generaties voor hen deden. Dat zie je bijvoorbeeld aan het gesprek dat Ender had met Michiel en Amber Vandeweert, de twee progeria-patiënten waar hij over tweette. Meer dan een uur lang interviewde hij hen en toonde zo aan zijn duizenden volgers dat Michiel en Amber ook maar gewoon twee jongeren zijn die van streamen houden en school haten. In een ander gesprek, met Anna-Livia Smekens, had hij het dan weer over de grens tussen wat je wel en niet op sociale media deelt. In tijden waarin velen denken dat op YouTube enkel omstreden muziekclips van TikTok-koppels te vinden zijn, bewijzen Ender en co dat het ook anders kan.

Uiteraard waren er vroeger ook af en toe bloggers en YouTubers die serieuze onderwerpen durfden aanpakken, maar in mijn ogen toch een pak minder én bleef dat vaak een hobby. Wanneer zo iemand 22 was en op zoek moest naar een Echte Job, bloedde de blog of het YouTube-account dood. In het beste geval werd dat talent opgepikt door de publieke omroep of een krant als De Morgen, waar ze tot in het einde der tijden op saaie vergaderingen moeten knokken om een item te mogen maken zoals zij dat willen.

Nu ligt dat gelukkig een beetje anders en heb je als jongere met zo’n online platform veel macht — hopelijk beseffen ze dat zelf ook voldoende en weten ze daar munt uit te slaan. Zoals Mohamed Oumaari vorige week nog tweette: “Jullie kijken neer op YouTubers, TikTokkers en Instagrammers totdat we belangrijke boodschappen moeten communiceren naar jullie kinderen omdat onze media hen amper bereiken. Dan zijn ze wel nuttig.”