Een mooie triestige dag

‘Hallo, Thomas? Sarah weer. Er is een bus onderweg naar Gent-Dampoort. Kan je er om 16u staan?’

Het is donderdag 10 maart en amper 48 uur eerder had ik ons adres en mijn telefoonnummer ingevuld op een Google Form die ik via Instagram had gevonden. Onder de noemer #PlekVrij werden Vlamingen gezocht die als noodoplossing onderdak willen bieden aan Oekraïners op de vlucht. Op de vraag hoe lang we mensen tijdelijk konden opvangen tot er een betere plaats gevonden was, konden we geen antwoord geven. Twee weken? Misschien drie? Ons rijhuis is niet zo groot, maar als we onze jongste dochter tijdelijk bij ons op de kamer konden leggen zou dat wel moeten lukken. Bij eerdere crisissen konden we kleding en geld doneren, een kamer vrijmaken was een logisch vervolg.

Niet veel later stond mijn vriendin met twee vrouwen aan de deur. Tania en Tania, allebei uit Kyiv. De een is, zo vertelt ze ons later, 41 en kapster. De ander een stuk in de vijftig. Zij werkte in Oekraïne als verpleegster in rusthuizen en kinderverzorgster bij gezinnen. Ze had mijn moeder kunnen zijn — een gedachte die de afgelopen maanden geregeld door mijn hoofd schoot.