De raket vliegt verder
Op 4 juni 2018 begon mijn eerste werkdag bij In The Pocket. Enkele dagen eerder was mijn dochter geboren en ik had mijn vaderschapsverlof twee dagen vroeger geëindigd om bij de Gentse digital product studio aan de slag te gaan — zo enthousiast was ik. Nu ik er exact een jaar aan de slag ben, fiets ik nog steeds iedere dag met evenveel energie naar kantoor.
Toen ik aankondigde dat ik naar In The Pocket ging, vergeleek ik het bedrijf met een raket. Die metafoor klopt volledig, besef ik nu. Volgens de officiële telling ben ik de 72ste collega in het team — vandaag zijn we met 110. We openden een tweede kantoor in Leuven en hebben dat in Gent vergroot. Het bedrijf staat op een kantelpunt — en dat voel je op veel vlakken. Wat ooit begon als een app-bouwer die in eerste instantie digitale lichtgewichten ontwikkelde, is uitgegroeid tot een technologiebedrijf dat ook volop inzet op artificiële intelligentie en augmented reality.
Ik werk er samen met enkele zeer knappe koppen — sommigen van hen kende ik al vrijwel mijn hele leven online voor ik ze op kantoor voor het eerst ontmoette. Het is een beetje hetzelfde gevoel als bij Blendle, waar we ook na de uren en in ‘t weekend bleven plakken en samen gingen sporten of feesten.
In een bedrijf werken dat zo’n groeispurt doorstaat is voor velen van ons de eerste keer. Dat schuurt, dat botst, dat gaat niet altijd even vlot, maar het leuke is dat we ook zelf mee kunnen nadenken over de impact van die groei. Hoe zorg je ervoor dat de cultuur min of meer hetzelfde blijft? Hoe organiseer je je teams? Wat zijn de verschillende carrièrepaden die we kunnen uitwerken? Hoe blijf je in een groter bedrijf op de hoogte van wat je collega’s in andere teams doen?
Bij heel wat van die denkoefeningen heb ik de voorbije maanden mogen aanschuiven. Een van de gevolgen daarvan is dat we bijvoorbeeld tweewekelijks een interne nieuwsbrief uitsturen, waarin de Team Leads over hun lopende projecten vertellen en ik een van m’n collega’s interview.
De voorbije maanden schreef ik samen met m’n collega’s whitepapers en blogposts, maakten we video’s en podcasts… Zo kan ik niet alleen doen wat ik de voorbije jaren altijd deed — dingen maken — maar zit ik tegelijkertijd ook aan de bron van alle technologische ontwikkelingen. Het coole is vooral dat er de vrijheid — en zelfs de verplichting — is om dingen te proberen.
Niet dat ik al die dingen zelf maak, want een groot deel van wat op onze blog verschijnt is door een collega geschreven terwijl ik mee nadacht over de structuur van het artikel. Op dezelfde manier mag ik mee brainstormen over hoe we een lezing best aanpakken of opzoekwerk doen naar bepaalde bedrijven en sectoren — twee skills die in mijn eerdere jobs ook van pas kwamen.
Het volgende jaar belooft alleen maar harder te gaan dan dit jaar, want we hebben nog een stuk of dertig vacatures openstaan. De raket is vertrokken, maar de maan is nog lang niet in zicht — en wie weet zoeven we daar gewoon voorbij, op weg naar Mars.
