Cowboy: honderden kilometers later
Een elektrische fiets, maar niet voor Agnès of Jean-Pierre
Anderhalf jaar geleden interviewde ik voor De Tijd drie Belgische ondernemers die samen een nieuw bedrijf waren begonnen: Cowboy. Een startup die elektrische fietsen produceert voor mensen die niet Agnès, Walter of Jean-Pierre heten en volgens kasseivreters helemaal geen nood hebben aan een elektrische fiets: twintigers en dertigers.
Mensen zoals ik, die een fiets als een transportmiddel en niet als een vorm van entertainment — of erger nog, heldendom — zien. Leuk om naar te kijken, maar mezelf de nieuwe Sagan wanen omdat ik in het weekend eens honderd kilometer gefietst heb? Doe me een lol.
De kilometers die ik trap — en dat zijn er best veel, aangezien ik al mijn verplaatsingen met de fiets doe — wil ik het liefst zo snel mogelijk afwerken. Iedere dag minstens een dik kwartier vrije tijd die ik niet hoef te spenderen op de steenweg richting DOK Noord of de Rozebroeken: Sign. Me. Up.
Een van de grootste pluspunten — en de reden waarom Cowboy in de krant aan bod kwam — is uiteraard het design van de fiets. Het toestel ziet er fantastisch uit en ook de branding die door Ueno werd bedacht zit strak. De oprichters weten kortom wat ze doen, vooral omdat ze niet aan hun proefstuk toe zijn. Eerder hadden ze al Take Eat Easy opgericht, de sympathieke broer van Deliveroo die failliet ging omdat het niet zo agressief kapitaal kon ophalen als de concurrentie.
Na twee proefritten was ik overtuigd, al weerhield het prijskaartje me ervan om de fiets te kopen, want 1990 euro is een smak geld. Ik was eerder al verliefd geworden op de VanMoof-fietsen, maar die zijn nog duurder. En toen ging enkele maanden geleden mijn fiets — een zwaar Hollands geval met terugtraprem — stuk. Ik ontdekte dat je zo’n Cowboy-fiets ook kan leasen en dat het best meevalt van prijs: met mijn nettoloon van 1900 euro komt het neer op 20 euro per maand.
Intussen heb ik m’n fiets een aantal maanden in huis. Omdat ik eerst enkele honderden kilometers wilde fietsen voor ik een finaal oordeel wilde vellen, heb ik tot nu gewacht om er iets over te schrijven. Here goes.
Hardware
Net als bij de vorige ontmoetingen was ik meteen verkocht wat het design van de fiets betreft. De batterij kan losgekoppeld worden van het frame, waardoor ik de fiets niet helemaal naar boven moet sleuren als ik ‘m wil opladen. Met één volle lading kan ik ongeveer 70 kilometer doen.
Een van de grootste minpunten aan de fiets is dat de vering zo goed als volledig ontbreekt. Niet echt handig als je over de kasseien van de Graslei naar huis moet fietsen, dus die vermijd ik tegenwoordig door via een andere route te rijden. Ook het gebrek aan spatborden was irritant, dus kocht ik een Ass Saver om mijn, euh, ass te saven. Een Belgische startup die een fiets produceert die niet echt gemaakt is om op kasseien of in de regen te rijden, faut le faire.
In ideale omstandigheden — op vlakke straten en in droog weer — rijdt de fiets echt goddelijk. Je zweeft van zodra de fiets optrekt en vergeet haast dat je aan het fietsen bent. De banden zoeven heerlijk over het asfalt en zijn geschikt voor alle omstandigheden. Dat betekent niet dat je niet meer moet trappen, je gaat vooral harder. Al blijft de fiets met mankementen kampen. Zo werkt de fiets met een rubberen band in plaats van een ketting, die na vijf dagen plots dit geluid maakte:
In een Facebook-groep die door enkele enthousiaste Cowboy-gebruikers is opgericht, ontdekte ik dat ik lang niet de enige was wiens fiets kinderziektes vertoont. Het geluid bleek uiteindelijk veroorzaakt te worden doordat het rubber droog was, en toen steeds meer mensen erover postten stuurde Cowboy een nieuwsbrief uit met tips om dat probleem te vermijden. Op dat vlak zit zowel de communicatie als de customer care van het bedrijf zeer goed — de oprichters zijn ook zelf lid van de Facebook-groep en beantwoorden er geregeld zelf vragen van gebruikers.
Software
Het eerste wat me opviel toen ik de app van Cowboy installeerde was de vlotte onboarding. De app ziet er zeer strak uit — ik wil de applicaties niet zien waar concurrenten als Batavus of Gazelle ooit mee zullen afkomen.
Met de applicatie kan je onder andere je fiets activeren en uitschakelen. Niet sluiten, uitschakelen. Dat zet ik er bewust bij, want het ‘slot’-icoontje in de app zou het tegendeel doen vermoeden. Het blijft vreemd dat het niet mogelijk is om de elektrische ondersteuning via een knop op de fiets aan te zetten. Of nog beter: de lichten aan- en uitschakelen, want nu moet ook dat via de app. Superhandig als je in de gietende regen met je natte vingers op je smartphone staat te swipen.
Da’s niet het enige vreemde aan de applicatie. Zo kan je na een ritje zien hoeveel kilometer je gereden hebt en hoe snel je ging, maar niet waar je gefietst hebt. Een kaartje met je gereden tocht lijkt toch een van de meest eenvoudige functies voor een applicatie van een fietsmerk.
Je locatie wordt sowieso toch bijgehouden, want met de app kan je namelijk zien waar je fiets het laatst gezien is. Al gaat dat best vaak nog fout: in het screenshot hierboven zie je dat hij eens in Brugge stond terwijl hij in werkelijkheid naast mij in Gent geparkeerd was. Wat een extra geruststelling zou moeten zijn, wordt dat op deze manier net niet.
De app toont ook hoeveel percentage je batterij nog heeft, maar ook daar loopt het soms fout. Met de eerste 60 procent kan ik een dag of vijf doen, de overige 40 procent is op een paar uur leeg. Een probleem dat in de Facebook-groep geregeld de revue passeert en dat volgens de customer care binnenkort verholpen zal zijn.
Conclusie
Het is moeilijk om een ultiem oordeel over de Cowboy-fiets te vellen, omdat er in de huidige versie nog vrij veel kinderziektes zitten. Dat die meer dan een jaar na de lancering van het bedrijf nog steeds bestaan is vrij verontrustend, maar anderzijds heeft het team onlangs een aantal kleppers aangenomen. Jeremy Le Van, bijvoorbeeld, de oprichter van Sunrise die ik jaren geleden eens interviewde. Met zijn jarenlange ervaring gaat hij bij Cowboy als VP of Product aan de slag. Er is dus beterschap op komst en ik blijf m’n fiets nog steeds dagelijks met veel plezier gebruiken, maar ben toch blij dat ik ‘m geleaset en niet gekocht heb.
Thomas is gastschrijver bij Tandem Tech, schreef ‘Achter Onze Schermen’, over de impact van technologie op de samenleving en is resident writer bij digital product studio In The Pocket.
Wil jij ook eens voor Tandem Tech schrijven? Stuur ons jouw idee via mail en wie weet gaan we wel eens koffie drinken!
Lees meer:
