28

Vandaag ben ik 28 geworden. Ik heb een kind, een verloofde en een pak fijne plannen voor de toekomst — meer kon ik niet wensen. Niet dat ik vandaag zwaar kan feesten. Mijn vorige verjaardag vierde ik in het ziekenhuis, dit jaar doe ik er alles aan om te vermijden dat anderen daar belanden. En dat lijkt te lukken.

We zijn maandag, blijkbaar. Een nieuw levensjaar, maar ook een nieuwe week. Mijn belangrijkste houvast om de dag te bepalen is de donderdagavond, omdat we dan frieten eten. Dat moment begint steeds met met hetzelfde, vreemde ritueel. Ik die op twee meter van de Deliveroo-koerier sta, waarna hij onze frieten op het trottoir zet. We kijken elkaar aan alsof er zonet een stuk bestraald grafiet is neergelegd.

Mijn agenda zit aan de rilatine. Iedere impulsieve beslissing is vakkundig de kop ingedrukt, kilo’s dopamine die ongebruikt in het magazijn blijft liggen. Al die energie die ergens heen wil, maar thuis moet blijven.

Terwijl ik gisteren een fles rood opende, ontstond op Twitter een zoveelste ruzie — zoals wel vaker de afgelopen maand tussen mannen van middelbare leeftijd die plots een meltdown hebben. Waarom? Is het de stress? De onzekerheid? De angst een wereld te verliezen die niet door maar voor hen gemaakt was? De afgelopen weken hebben me veel geleerd over sommige mensen en bedrijven — soms in de negatieve, soms in de positieve zin.

Een nieuwssite meldt dat het aantal jongeren tussen 16 en 24 jaar dat depressieve gevoelens heeft, verdrievoudigd is bij vrouwen en verviervoudigd bij mannen tijdens de crisis. Bij vrienden en mezelf ervaar ik zelden angst, maar vaker stress. We werken harder dan ooit, zien collega’s al dan niet verplicht uitvallen, hebben hartkloppingen en gaan wekenlang in het rood. Toch zijn er politici en VOKA-lui die beweren dat dit een ‘lockdownvakantie’ is of dat thuiswerken ‘werken in slow motion’ is. Voor hen misschien.

Tegelijkertijd koester ik hoop. De voorbije weken stemden me vooral positief. Ja, volledige bedrijven kunnen als bij wonder van thuis uit werken, zo blijkt. Ja, de meeste mensen deugen, zoals Rutger Bregman zou zeggen, en volgen de regels zonder de grenzen van het legale op te willen zoeken. Wanneer het erop aankomt, gaat iedereen the extra mile. We zitten dan misschien wel in een dal, maar ervaren beleggers weten dat dat net het moment is waarop je moet instappen. Mijn 29ste verjaardag wordt feestelijker dan mijn 28ste, dat staat vast.