13–11–2015

Dit is mijn verhaal over de aanslagen in Parijs, op 13 november 2020 exact vijf jaar geleden. Op 24 uur tijd ervoer ik hoe dicht angst, vreugde en verdriet soms bij elkaar kunnen liggen.

Augustus 2012 — Tampere

Van zodra ik de inkomhal binnenwandelde, voelde ik hoe mijn aandacht naar één persoon getrokken werd. Een meisje dat bovenaan de trap naast mijn meter en haar beste vriendin stond. Iedere buitenlandse student werd een Finse meter of peter toegewezen, die hem of haar een rondleiding op de campus zou geven. Mijn meter had besloten om die rondleiding te geven samen met haar beste vriendin, die ook een buitenlandse student onder haar hoede had genomen.

Die student, het meisje op de trap, kwam uit Frankrijk. Al snel keken we meer naar elkaar dan de campus die we bezochten. De hele middag slenterden we samen rond en maakten we grapjes. Ik kleefde het etiket met mijn naam op haar trui, zij vertelde me honderduit over de stad waar ze vandaan kwam. Samen verzonnen we van de pot gerukte verhalen over medestudenten. Sinds dat moment waren we onafscheidelijk.

We gingen wekelijks met vrienden naar een echte Finse sauna, organiseerden een potluck met tien andere Erasmus-studenten, reisden samen naar Sint-Petersburg. Ook toen we nadien terugkeerden naar ons eigen land bleven we een koppel. Zij ging naar Parijs, ik eerst naar Gent en later…