1 Jaar L
Vrolijk zwaait ze in het raam van de trein naar haar eigen spiegelbeeld. De panda zit samen met de beste moeder ooit naast haar te kijken naar hoe we aan een slakkengang België verlaten. Op reis naar het verre Amsterdam — de stad waar ik haar al zo vaak over vertelde en die ook als decor fungeert in verschillende boekjes die ik ’s avonds voorlees. Exact een jaar geleden waren we ook onderweg, maar toen nog zonder haar. Met z’n tweeën en een trolley, op uitstap naar het ziekenhuis en een nieuw leven.
In de weken daarvoor hadden mensen me om de haverklap gevraagd ‘of ik er klaar voor was’. Dat was ik al mijn hele leven, maar voorbereid was ik niet. Bewust, omdat ik het gevoel had dat dat toch maar nutteloos zou zijn. Ieder kind is uniek, dus het had geen zin om me nu al druk te maken in scenario’s die misschien nooit zouden voorvallen. Misschien zou ze wel heel onrustig zijn, of net in slaap vallen van zodra ze haar matras aanraakt. Daar urenlang over lezen zou alleen maar extra stress met zich meebrengen — en ouders doen zichzelf zo al genoeg stress aan.
Omdat we de eerste in onze vriendenkring zijn die een kind kreeg, moest ik uiteindelijk vooral online opzoeken hoe alles werkt. Zo zat ik ’s nachts op YouTube tutorials te bekijken over hoe je een kind moet laten boeren of kan masseren zodat het rustig wordt.
Niet dat we alles alleen hebben moeten ontdekken. Nee, het afgelopen jaar heb ik meermaals geleerd dat we onze pollekes mogen kussen in dit fantastische land. Ik ben ontroerd door het fantastische werk van de vroedvrouwen, de CM, Kind & Gezin, de Gezinsbond… Vaak werd ik getroffen op onverwachte momenten. Wanneer we ’s nachts naar de dokter van wacht moesten omdat ze plots ziek was geworden en de taxichauffeurs ons gerust stelden. ‘Ik heb ook een dochter en heb ooit hetzelfde meegemaakt. Dat komt goed, alles komt altijd goed.’
Dat alles goedkomt hebben we onlangs nog geleerd — al had het evengoed anders kunnen uitdraaien. Vijf dagen ziekenhuis, op zoek naar een infectie die nu verdwenen maar nooit gevonden is. Woorden als ‘kanker’ en ‘ontsteking’ die vielen voor we een botscan of een echo van haar hart moesten nemen. De pediater die zo neutraal mogelijk bloed- en infectiewaarden dicteert en de stagiaires, die hun lessen ‘empathie’ en ‘arts-patiëntcommunicatie’ nog niet gekregen hadden, die verschrikt reageren. Mijn voornemen om de grootste doos Duplo ooit te kopen wanneer we hier ongeschonden uit zouden raken.
Dezelfde mensen die vroegen of ik er klaar voor was, vragen nu hoe mijn leven veranderd is sinds zij er is. Niet echt. Ik ben niet rustiger geworden. Ik ben niet vaker thuis — we nemen haar gewoon mee op tripjes in binnen- en buitenland. Ik ben de wereld niet vanuit haar ogen gaan kijken — want die zie ik altijd al vanuit het perspectief van een kind. Toch ben ik niet volledig dezelfde. Onlangs had ik een gesprek met een vriendin over emoties, en of er nog nieuwe emoties zouden bestaan die we niet kennen omdat we ze nog nooit gevoeld hebben.
Een jaar geleden had ik ongetwijfeld gezegd dat we alle emoties al kennen. Toen kende ik het gevoel nog niet dat zo’n bizarre mix van liefde, trots, angst en geluk is dat er geen woord voor bestaat. Dat was voor ze in het ziekenhuis belandde. Voor ik haar voor het eerst hoorde babbelen. Voor ze voor het eerst als een blok op me in slaap viel nadat ze me lachend had aangekeken. Voor ik haar voor het eerst tevoorschijn zag komen, woensdag exact een jaar geleden.
